"O QUE SEI DO SILENCIO" ANDREA MACEIRAS.

" A liberdade é complicada, doe, xera conflitos"

” O acoso é un monstro silencioso e moi difícil de detectar precisamente

porque se agocha nas cousas máis pequenas"

O acoso entre adolescentes é o tema central desta nova novela de Andrea Maceiras; o silencio daqueles que son testemuñas desta situación convérteos en tan culpables coma os propios acosadores... Unha obra moi dura de vivir e difícil de contar, un tema tratado pola autora con grande sensibilidade e narrado con moita mestría.

"O que sei do silencio" é  testemuño, resulta exemplificante, facil de ler e  engaiólanos desde o seu comezo; o punto de vista narrativo innovador, a combinación dunha narradora en primeira persoa (protagonista e testemuña) coa técnica do blog (as entradas escritas pola voz narradora á par que agrupa un variado número de voces nos comentarios) enriquecen a perspectiva coa que nos presentan os feitos, conquistan aos e ás lectoras, lectores adolescentes pola introdución das novas tecnoloxías, as redes sociais tan populares entre eles e elas.

 Como as caixas chinesas de Cunqueiro, esta obra encadea novela, blog e contos dun xeito doado e atractivo. Os contos marabillosos protagonizados por príncipes e princesas, sereas, animais fantásticos, cunha estrutura clásica e valor alegórico, están ligados á temática central da narración, recuperan mitos e tradicións ao tempo que rompen os estereotipos.

 
Unha historia moi realista xa que logo reflexa o mundo dun centro ensino que non é outro que un modelo da sociedade actual, cos seus valores e cos seus defectos.

  

Un final moi lírico e didáctico: todos os problemas e os erros son superables grazas á reflexión, á decisión, ao perdón.

De certo que esta novela deixará un pouso profundo nos lectores e lectoras, axudaraos a mirar máis ao fondo das súas condutas; unha obra moi necesaria para achegarnos a un problema moi grave que nen pais, nen docentes, nen a rapazada sabe como enfocar e resolver. 

Con "O que sei do silencio" Andrea Maceiras volve amosarnos como, obra a obra, mellora a forza e a calidade da súa narrativa, situándoa nun dos chanzos máis altos da literatura infaltil e xuvenil galega.
 

Parabéns, Andrea.

ANA PESSOA: MARY JOHN

" Qualquer día escrevo-te uma carta, um postal, um bilhete. No final vou assinar o meu nome. Sublinhar o meu nome assim:

Maria Joao"

Cando hai un par de meses Matilde, unha encantadora adolescente portuguesa (e gran lectora por certo) me recomendou Mary John e faloume de Ana Pessoa, non imaxinei que me ía namorar da prosa desta autora.

Con Mary John regresei ao mundo adolescente máis puro, as inquedanzas, as inseguridades, a busca de si propio. A protagonista desta fermosa novela debe trasladarse do seu mundo a unha cidade nova a causa do traballo da súa nai e escribe "uma carta, um postal, um bilhete" moi longo e espontáneo a Julio, o seu pirata, o seu amigo da nenez (talvez o seu namorado platónico) que queda atrás.

 

Novas amizades, nova escola, a descuberta do amor, do teatro, o mundo de Maria Joao cunha prosa moi fluída, áxil, chea de coloquialismos e xiros propios da idade que nos arrastra polas súas emocións, polas súas sensacións máis íntimas.

De Mary John a María Joao descorre unha lectura agradável que nos engancha ata o remate da novela.

" Conta-me a tua história.

Qual história

A tua. Quem és, de onde vens, o que fazes aqui.

Isso é uma história muito comprida.

Faz un resumo.

Eu fiz un resumo da minha vida e o Daniel fez um resumo da vida"

Unha atractiva edición a desta novela coas ilustracións de Bernardo P. Carvalho, azuis e brancas, coma as cores do mundo da protagonista.

IRIDIUM de Francisco Castro

" A ver como vos explico o segredo do meu éxito: a cousa é que teño un ollo dunha cor e o outro de outra"

Iris é unha rapaza especial por varias razóns: ten un ollo de cada cor e pola mala sorte, un cúmulo de malas sortes, sofre un Dano Cerebral Adquirido; unha moza coma outra da súa idade que desexa vivir, divertirse, amar e ser amada malia a súa doenza, e que nas redes sociais é unha raíña grazas ás súas fotos e a cor dos seus ollos.

A historia que nos relata Francisco Castro comeza cando Iris se incorpora de novo ao seu mundo adolescente e reencóntrase coas amizades, co día a día no que terá que convivir coas súas limitacións físicas.

Iridium achéganos ao mundo das persoas que sofren DCA e ao visibilizalas dirixen a nosa ollada lectora aos seus sentimentos, ao seu xeito de ver e asumir a vida tralo dano cerebral, a súa loita cotiá por integrarse nunha sociedade que volve a cara ante os seus problemas. Unha novela inclusiva que nos identifica con Iris pero que tamén nos describe o seu mundo adolescente, a música, o instituto, as amizades como Mario, o mozo disruptivo, diferente, rexeitado pola rapazada do instituto; ambos teñen moito en común, son seres illados nun entorno adolescente onde cada un deles e delas busca o seu espazo.

Uns diálogos áxiles, unha linguaxe moi en liña coa mocidade e co mundo das redes sociais fan desta novela unha lectura moi recomendable para toda a nosa rapazada de secundaria.

"PALABRA DE BRUXA" de Andrea Barreira Freije.

" Confésome insumisa e ceibe das cadeas de deuses e homes" son palabras de Berenice, palabras de bruxa, porque as mulleres cando for libres son bruxas e ben caro que pagan a súa liberdade.

Con gran sensibilidade e unha fermosa prosa,  Andrea Barreira amósanos o mundo natural da súa protagonista, unha novela que nos mantén inquedas desde o comezo pois dalgunha maneira xa coñecemos o seu final e este coñecemento obriga á lectora a embebederse das palabras,  das pracenteiras descricións do mundo da natureza e dos sentimentos e pensamentos de Berenice, sentíndonos unha, identificándonos coa súa personalidade e enchéndonos da súa sabedoría. 

"Confeso non ser nin sentirme insignificante, menos válida, incapaz ou calquera outro termo absurdo que se vos pase pola cabeza polo feito de ser muller" e como deberon sufrir sempre as mulleres que así o sentiron, as bruxas que na historia  reivindicaron a igualdade...unha novela esta de profundas reflexións e reivindicacións de ser e vivir coma mulleres libres como a protagonista de Palabra de bruxa.

A lúa, o sol, a auga, o lume, o vento acompañan a Berenice ao longo da narración, a natureza viva da paisaxe propia cobra forza e enerxía para arroupar á bruxa, para coidala durante as torturas, os interrogatorios, as acusacións inmundas cara a muller que axudou e respondeu sempre aos seus amigos e veciños.

"A partir de agora resoarán as miñas verbas coma un eco eterno. Palabra de bruxa...Entón nunca máis foi posible o silencio" e ao longo de quince capítulos,cinco sesións de tortura e un epílogo, a autora consegue coas súas palabras que nos sintamos en comuñon coas da propia Berenice.

(E para sabermos algo mási das meigas galegas e dos seus aquelarres, este artigo de Biosbardia:
 https://biosbardia.wordpress.com/2018/10/10/a-eira-das-meigas-un-circulo-litico-a-traves-da-memoria/