E logo... que facemos nos clubs de lectura?

SIBILA de Rosa Aneiros.

 

Esta nova entrega de Rosa Aneiros para adultos, desde hai case dez anos sen publicar para este tramo de idade, achéganos a un mundo de ficción, o da Illa que pode semellar situarnos no futuro mais as claves que a definen ben poderían ser dun presente; como ben se di na contracapa da novela nela todo é ou non é, coma nun xogo de espellos que refliten a ficción á par que refliten a realidade,o mundo cotiá dos seres que habitan a Illa, a súa natureza e o seu mundo interior, o da protagonista, Sibila e a dos outros e outras.

O vento, a tempestade, a choiva, os lóstregos... son omnipresentes, expresan a ímpeto, a forza dos elementos e expresan as desacougantes vidas interiores e íntimas dos personaxes, a natureza que se revolve contra os feitos, contra a memoria, contra os medos, as xenreiras e as vontades.

Con Sibila coñecemos, nun imparable adiante e atrás, pensamentos, sentimentos, desexos, frustacións... os da protagonista e os das personaxes e vaise tecendo pouco a pouco a historia como unha tea, coma se dun quebracabezas ao que lle faltan pezas se tratase e que só se completará na parte final da novela. Con Sibila tiramos do fío do vestido de Amalia, comeremos o pan da fornada de Fina, veremos os lenzos de Aldara... envolveitos no urdido, da trama de Sibila.

Ornamentada a prosa con fragmentos moi líricos e descritivos que nos presentan os ambientes arrequecendo a linguaxe da novela, cunha chea de topónimos que reivindican a importancia do espazo na obra, os alcumes que identifican ou esconden as identidades, cun léxico moi saboroso, a lectura de Sibila envólvenos desde o comezo polo espazo case mítico que se nos presenta, pola forza interna dos personaxes e polo insospeitado dos acontecementos.

Unha novela intensa e suxerente que provoca no lector meditacións e inquedanzas arredor da idea do mundo que estamos a construír, que favorece a reflexión e a deliberación arredor do futuro da humanidade, da ética, do estado do benestar para todos e todas os que habitamos este mundo, Sibila, ambas, a novela e a a personaxe, incitará aos lectores e lectoras a meditar sobre a nosa condición de humanos ou inhumanos.

A desvértebra de Ana Romaní.

 

Ana Romaní acompañada polo seu editor, Antón Lopo, e acompañada por Susana Trigo presentaron na mañá de onte o seu último poemario "A desvértebra" na Libraría Paz de Pontevedra.

Para Antón Lopo, a poeta Ana Romaní é unha activista da propia poesía como transformadora da sociedade e nesta obra hai unha proposta de ironía, para Susana Trigo busca sacar a poesía do libro.

A desvértebra conxuga o texto co son, é un libro que toma unha dimensión diferente na súa oralidade, o poema coma escoita lectora e a escoita dálle unha nova dimensión ao poema.

Nas audiografías de Chus Silva e Ana Romaní, que acompañan a moitos dos poemas na rede, búscase a voz e o espazo exterior para o poema e ver como soa, non hai imaxe que o ilustre, trátase de oír, recuperar a oralidade da poesía.

Para Ana Romaní o libro é durísimo cun punto de ironía paródica que o libera, ten un final de apertura, reparador, de esperanza, de confianza no outro, do rozamento co outro.

Hai no poemario unha posta en cuestión dun sistema, a desvértebra, a descomposición, así no poema  Arizona está a idea da simbiose e a colaboración, a sombra do ourizo é a nosa sombra e os ollos do verme son o noso verme.

O silencio (os espaxos en branco) procuran a respiración do poema, da páxina, procúrase levar o silencio ao que le. Están presentes tamén no poemario versos que se cortan,  que se desprenden, todo está a caer.

Nesta obra hai algo de xogo irónico co lector (os apuntamentos a pé de páxina), hai algo de esculca, de investigación ("cando escribo non son consciente do que fago ata que o leo" di a poeta).

 

Un fermoso poemario cheo de sonoridade, de aliteracións, no que os xogos de palabras, o uso dos campos léxicos, as oposicións de termos, as anáforas, as ennumeracións curtas, xeneran unha musicalidade que escoitamos omnipresente en todos os poemas. O  reto dunha lectura sen as directrices dos sinais de puntuación que favorece que cada lector escoite a súa propia melodía ao lelos.

Os esqueletes, os ósos, a vértebra e a desvértebra, os vermes as amebas, a presenza dos elementos da natureza, a dor e o corpo, o telúrico... vannos guiar por un mundo en descomposición ata que en "o xiro" poidamos atopar a esperanza na liberación.

Susana Sanches Aríns presenta SuperUlex na libraría PAZ.

 

"Quixen escribir un libro onde houbera rapaces e rapazas que non se conformaran, que se revolveran ante as inxustizas" comenta Susana Sanches Aríns a creadora de SUPERULEX.

Pensar moi ben o que é a xustiza e o que é a vinganza é unha das reflexións que pairan pola novela: Clara, SuperUlex ten superpoderes e un mal uso destes pode levala da xustiza cara a vinganza; o superpoder da forza é moi perigoso e Clara ten que evitar caer no abuso.

Mais entre todos os superpoderes o máis forte é o da incomodidade, o de facer sentirse incómodo e Clara co seu disfraz rompe a comodidade no seu centro, fai espertar e reccionar aos compañeiros e compañeiras, e aos adultos; ata que me incomodo non me posiciono para mudar as cousas: Que pasaría se no noso centro aparecera unha alumna disfrazada de superheroína???

Realmente o poder de Clara é posicionarse, enfrontarse ás adversidades, ao que non lles gusta nin a ela nin aos amigos, amigas, compañeiros e compañeiras.

 

Ambas as protagonistas de SuperUlex Clara e a bis Rorita saben moito de posicionarse para  mudar o mundo, e vós????

 

( Fotografía de Helena Torres. Libraría Paz).

Isto vai de clubs de lectura